روز نوشت های تایپی

هر چقدر مهر با بی رحمی‌تمام از سوسوی گرمای نور خورشید محرومم کرد و منو با گوله گوله بهمن‌های ناامیدی که از کوه خبط و خطا و خاطرات گذشته ام میومد سمتم تنها گذاشت. ابان تموم برگاشو فرش زیر پاهای خسته ام کرد همه کسایی که تنهاشون گذاشتمو بهم برگردوند تموم نیمه تموم‌هایی که هربار با دیدنشون غصه‌ی دنیا به دلم میریخت رو تموم کرد برای سگ سیاه افسردگیم خونه ساخت و بهش پناه داد